Mustafa Sungur Ağabey Mevlidi

Merhum Mustafa Sungur Ağabey Mevlidi vefatının beşinci yıl dönümü vesilesi ile 3 Aralık 2017 Pazar günü saat 10.30’da Üsküdar’da düzenlenecektir

Bediüzzaman Said Nursi hazretlerinin en yakın talebelerinden ve varislerinden biri olan Mustafa Sungur Ağabey, vefat yıl dönümünde Mevlid-i Şerif ile yad edilecek.

Mustafa Sungur Ağabey Mevlidi

3 Aralık 2017 Pazar günü saat 10.30’da Üsküdar’da Mustafa Sungur Aslanbey Vakfı‘nda okutulacak olan mevlide Bediüzzaman Hazretlerinin talebelerinden Hüsnü Bayramoğlu ve Mehmet Fırıncı ağabeyler ile çok sayıda yurt içi ve yurt dışından Nur talebelerinin de iştirak etmesi beklenmektedir.

Mevlid, Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri başta olmak üzere, talebeleri Mustafa Sungur, Tahiri Mutlu, Zübeyir Gündüzalp, Abdullah Yeğin, Ahmet Aytimur, Nur talebeleri ve bütün şehitlerimiz adına okutulacak.

Mustafa Sungur Ağabey Mevlidi 3 Aralık 2017 Pazar günü saat 10.30’da başlayacak olan Mustafa Sungur Ağabey Mevlidi programı Kur’an-ı Kerim, dualar, Risale-i Nur sohbeti ve öğle namazının ardından verilecek ikram ile sona erecek.

1 Aralık 2012 tarihinde İstanbul’da vefat eden Sungur ağabey Eyüp Kabristanlığına defnedilmiştir.

Mustafa Sungur Ağabeyi Vefatının 5. yılında rahmetle anıyoruz

Mustafa Sungur Kimdir?

Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerinin talebesi Mustafa Sungur Ağabey, Bediüzzaman Said Nursi hazretlerinin “Hayatım hayatınla devam edecek” dediği iki kişiden birisidir.

Her nefesi Nur’a adanmış bereketli ömrü, Üstadının nice hayallerinin bir bir gerçekleştiğini gördü, berzah âlemindeki Üstadına nice müjdeler gönderdi buralardan. Nitekim Bediüzzaman Hazretleri “Sungur, sen göreceksin”, “Bu hizmetin meyvesini sen göreceksin, kabrime gelip bana anlatacaksın.” demiştir.

“SUN­GUR! SEN GÖ­RE­CEK­SİN, BU HİZ­ME­TİN MEY­VE­Sİ­Nİ SEN GÖ­RE­CEK­SİN”

Üs­tad Bediüzzaman Hazretleri, Mustafa Sun­gur Ağa­be­ye: “Sun­gur! Ha­ya­tım, ha­ya­tın­la de­vam ede­cek” de­miş ve onu “mut­lak ve­ki­l” ola­rak ta­rif et­miş­tir. Ve şu müj­de­yi ver­miş­tir: “Sun­gur! Sen gö­re­cek­sin, bu hiz­me­tin mey­ve­si­ni sen gö­re­cek­sin, kab­ri­me ge­lip ba­na oku­ya­cak­sın…”

Nur Talebesi Mustafa Sun­gur Ağa­bey

Mustafa Sun­gur Ağa­bey; Ri­sa­le-i Nur­’a mu­az­zam vu­ku­fi­yeti olan, mes­lek-meş­rep hu­su­sun­da men­ba, Hz. Üs­tad’a ve nur­la­ra bu ci­het­le ayinedar olan, Kim­se­nin ta­ham­mül ede­me­ye­ce­ği yo­ğun­luk­ta se­ya­hat­ler yapan, Tür­ki­ye ve dün­ya­da­ki hiz­met mer­kez­le­riy­le bi­za­ti­hi alâ­ka­dar olan bir Nur Talebesidir.

Kısaca Hayatı

Mustafa Sun­gur Ağa­bey; 1929 yılında, Eflâni ilçesinin Çalışlar Mahallesi’nde dünyaya geldi. Soyu, Seyyid sıfatı taşıyan Mekkeli Abdüssamedoğulları ailesine mensup Mehmed Efendi ile geçmişi  Buhara’ya dayanan Cemile Hanımın oğludur.

Mustafa Sun­gur, çocukluk yıllarında annesinin, babasının yanı sıra dedelerinin, ninelerinin, dayılarının ve diğer yakın akraba çevresinin de itinası sayesinde oldukça sağlam bir aile terbiyesi görmüştür.

Hepsi muttaki insanlar olan aile büyüklerinin teşvikiyle küçük yaşta temel dinî eğitimleri ve Kur’ân-ı Kerim’i okumayı öğrendi. İlk zamanlar takliden de olsa hayatına tatbik etmeye çalıştığı dinî hakikatleri, büyüdükçe tahkikî hâle getirme ihtiyacı hissetmeye başladı.

İlkokulu bitirdikten sonra 1942 yılında Kastamonu’daki Gölköy Köy Enstitüsüne girdi. Kendisinin, Afyon Mahkemesi’ne yazdığı temyiz lâyihasında “Ben Kastamonu Gölköy Enstitüsünde okurken bazı muallimler tarafından bize dinsizlik dersi verilmişti” diyerek de ifade ettiği gibi okulda şiddetli dinsizlik telkinlerine maruz kaldı.

Enstitüden mezun olduktan sonra eğitimine devam etmek istedi. Amacı, yüksek tahsil yapıp öğretmen veya müfettiş olmaktı. Ancak, babası buna izin vermedi.

Said Nursî’nin adını ilk defa aile büyüklerinin kendi aralarında yaptıkları sohbetler sırasında duydu. Anlatılanlardan çok etkilendiği için okulda “Kastamonu’da bir hoca varmış, cenneti ve cehennemi görerek kitap yazarmış” diyerek sınıf arkadaşlarına sık sık ondan bahsederdi.

Mustafa Sungur, köy enstitüsünden mezun olduktan sonra, köyde öğretmenlik yapmaya başladı. Öğrenciliği sırasında bilgi sahibi olmaya başladığı Bediüzzaman ve Risâle-i Nur’u, bu öğretmenliği sırasında, Muallim Şevket Bey’in sık sık senakâr ifadelerle Bediüzzaman’dan bahsetmesi, ona ve eserlerine duyduğu merakı arttırdı. Emirdağ Lâhikası’nda “Hafız Ali’nin tam varisi” olarak vasıflandırılan ve ismi çok zikredilen Ahmet Fuat Efendi ile Safranbolulu Keçeci Mehmet Efendi vasıtasıyla 1946 yılında tanıdı.

Mustafa Sungur’a önce Şemsettin Yeşil’in kitapları verilir. Bilindiği gibi bu kitaplarda Risâle-i Nur’dan kaynak gösterilmeden alıntılar yer almaktaydı. İntihal yazıları öğrenen Bediüzzaman Hazretleri buna bir şey dememişti. Bir toplantı için Safranbolu’ya giden Mustafa Sungur, burada bulunan Hüsnü Bayram’ın babası olan Hıfzı Bayram Efendi’yle tanıştı. Hıfzı Bey kendisine formalar halinde bazı yazılar verip okumasını söyledi. Verilen formalar, Risâle-i Nur’dandı. Onlardan aldığı Yirmi Üçüncü Söz ve Âyetü’l-Kübrâ risalelerini okuyunca büyük bir heyecan duydu. Böylece Safranbolu’da hem Risâle-i Nur, hem de talebeleriyle tanışmış oldu.

Risâle-i Nur’u tanıyıp Bediüzzaman Hazretleri hakkında bilgi sahibi olan Mustafa Sungur, Risale-i Nur Eserlerinin müellifi Bediüzzaman Hazretlerine talebe olmak için büyük bir heyecan yaşamaktaydı. Daha önceden yaşadıklarını da ara sıra dile getirerek Bediüzzaman’a mektuplar yazmaya başladı. Bu mektuplardan bazıları lâhikalarda yerini aldı. Heyecanla talebeliğe kabulünü beklerken, Bediüzzaman’ın gönderdiği mektupta kendi ismi de zikredilmekteydi.

“Nurun küçük kahramanlarından Mustafa Sungur ve Rahmi’nin az bir zamanda eski harfle, Mustafa Sungur’un gayet mükemmel, Meyve’nin 11. Meselesi Hatimesi ile Rahmi’nin Gençlik Rehberi’ni eski harflerle güzelce yazmaları ve Kastamonu’dan gelen kitaplarım içinde bize göndermeleri, hakikaten benim için yeni biraderzadelerim bir Abdurrahman ve Fuad dünyaya gelmiş gibi beni memnun ediyor.” Bu ifadeler kendisi için çok büyük değer taşımaktaydı.

Mustafa Sungur, Bediüzzaman Hazretlerini görmek için 1947 Eylül’ünde yol masrafı için gereken parayı borç edinerek Çalışlar Köyü’nden atla önce Eflani’ye, oradan da 7-8 saat süren bir yolculuktan sonra Safranbolu’ya gitti. Buradan Karabük’e ve yorucu bir tren yolculuğundan sonra Ankara’ya vardı. Ankara’dan Eskişehir’e yine trenle gitti. Buradan da Emirdağ’a hareket etti. Günlerce süren yolculuktan sonra Bediüzzaman ile görüşme şansını elde etti. Bediüzzaman; evli olup olmadığını sordu. Ancak, Mustafa Sungur daha önceden evlenmişti. Bediüzzaman Hazretleri bekâr olsaydı yanına alacağını söyledi. “Ceylan bir Sungur, Sungur bir Ceylan” diyerek iltifatta bulundu. Çünkü, Ceylan epey zamandır kendisine hizmet eden önemli bir talebesiydi.

Bediüzzaman’ın talebelerinin kaldığı evde bir gece kalan Mustafa Sungur ertesi gün oradan ayrıldı. Ayrılmadan önce Bediüzzaman kendisine 25 kuruş para gönderdi. Buradan ayrılıp Isparta’ya gitti ve buradaki talebelerle de tanışma fırsatını elde etti. Isparta’dan döndükten bir yıl sonra, Afyon dâvâsında (1948) Bediüzzaman’ın tevkif edildiğini öğrendi. Babasının imamlık yaptığı Aydın Kasaplar Köyüne gitti. Bir süre burada kaldıktan sonra Afyon’a geçti. Afyon’a geldiğinde henüz mahkeme başlamamıştı. Bu arada Bediüzzaman ve talebeleri tutuklanmış, bir süre tutuklu kalan talebelerden bazıları serbest bırakılmıştı. Mahkeme günü Bediüzzaman Hazretleri ile görüştü.

Üstadının peşi sıra Afyon hapsine girebilmek için aylarca uğraştı. Emeline muvaffak olduğunda, çiçeği burnunda bir öğretmendi, yeni evliydi ve beşikte iki çocuğu vardı. Afyon’dan sonra, 1953’te Samsun’da da hapis yattı.

Dinî kitap okumak ve Bediüzzaman’la görüşmenin suç sayıldığı o dönemlerde tutuklananlar kervanına Mustafa Sungur da katıldı. O da tutuklanıp Afyon hapsine kondu.

Tarihçe-i Hayat’ta bu konudan şöyle bahsedilir;

“Yapılan derin ve uzun tahkikat neticesinde, birtek suç delili bulunamıyor. Fakat, ne oldu ise oldu, ne yaptılarsa yaptılar, nihayet mahkeme -güyâ kanaat-i vicdâniye ile- Bediüzzaman’a yirmi ay ve müdakkik bir âlime on sekiz ay, yirmi iki kişiye de altışar ay hüküm veriyor; diğerlerini de, “Bunlar Bediüzzaman’ı büyük bir mürşid olarak bilmişler ve içlerindeki derûnî boşluğu doldurmak için Risâle-i Nur’u okumuşlar” diye berâet veriyor; hüküm alanları da, “Bediüzzaman’ın kurduğu gizli cemiyete yardım etmişler” diye cezalandırıyor; hükmü derhal infaz edip, hepsini tevkif ediyorlar.”

Memuriyetten atılan Mustafa Sungur bir süre, tahliye edilip serbest bırakılan Bediüzzaman ve talebeleriyle birlikte kaldı. İlk defa uzun bir süre Bediüzzaman’ın yanında kalmaktaydı (1949). Bu sırada Mustafa Sungur’un babası Mehmet Efendi, memuriyetten ayrıldıktan sonra yanına gelmediği için oğlunu Bediüzzaman’a şikâyet etti. Bediüzzaman baba İmam Mehmet Efendi ile bir süre sohbet etti. Bu görüşmenin ardından Mustafa Sungur, babasının yanına gitti.

Aydın’da bir süre babasının yanında kalan Mustafa Sungur, buradan İstanbul’a geçti. Sebilürreşad’ı çıkaran ve daha önceden Bediüzzaman’a dost olan Eşref Edip’le görüştü. Akabinde köyüne geri döndü. Ailesinin yanına uğradı. Ev halkıyla helâlleşip tekrar Emirdağ’a doğru yola çıktı. Ankara’ya varınca Diyanet İşleri Başkanı Ahmet Hamdi Akseki ile görüştü. Görüşmede Başkan, Bediüzzaman’dan övgü ile söz eder: “Ben dünyada Abdülmecid (Bediüzzaman’ın kardeşi) gibi âlim görmedim… Üstadın ilmi zaten hesaba girmez, vehbîdir”

Bu arada yayınlanmak üzere Risâle-i Nur takdim edilir. Ancak, yayınlatma işi gerçekleşmez.

Mustafa Sungur, Bediüzzaman’ın verdiği görev ve hizmetleri yerine getirmeye başladı. Bu gaye ile çeşitli yerlere gönderildi. Emirdağ ve Ankara arasında gidip geldi.

Bu arada Danıştay’da açmış bulunduğu dâvâ ile ilgili olarak bir davet alır. Bediüzzaman Hazretleri kendisini küçük bir köye muallim olarak göndermek istemediğini söyler. Kendisi de dâvâ için Ankara’ya gider. Ancak, müracaatı gecikmiş gerekçesiyle işleme konmaz. Ankara’dan eli boş olarak Emirdağ’a döner.

Bediüzzaman bir süre sonra kendisini tekrar Ankara’ya gönderir. Diyanet İşleri Başkanlığı’nda çalışan Osman Nuri Efendi’ye iletilmek üzere bir mektup verir. Bu görevlerin dışında daha başka birçok alanda hizmet görür. Risâle-i Nur nüshalarının çoğaltılıp dağıtılması işinde de bulunur. Bediüzzaman, birçok siyasî simaya da mektup yazarak talebeleriyle ulaştırır. Başbakan ve bakanlara mektuplar gönderir.

Mustafa Sungur Samsun’da neşredilen Büyük Cihad adlı gazeteye Ankara’dan yazılar gönderir. Bu yazıların neşrinden sonra dâvâ açılır ve 19 Şubat 1953 yılında tutuklanır. Bir süre Ankara’da hapis yatar. Hapisten çıktıktan sonra memleketi Eflani’ye gider. Buradan tekrar Isparta’ya Bediüzzaman’ın yanına gider. Askerlik hizmeti hariç, Bediüzzaman’ın vefatına kadar yanında kalarak hizmet eder.

Risâle-i Nur’u tanıdığından beri hizmetini devam ettiren ve ilerlemiş yaşına rağmen iman hizmetini sürdürmüş olan Mustafa Sungur’un adı Risâle-i Nur’da muhtelif yerlerinde geçmektedir. Bediüzzaman Hazretleri 1946-1958-1959 yıllarında birkaç kez yazdığı vasiyetnâmesinde Mustafa Sungur’un da ismine yer vermiş, kendisi için övgü dolu ifadeler kullanmış “Sungur benim evlâd-ı mâneviyemdir” demiştir.

Bu arada defalarca yargılandı, hapislere girip çıktı. Üstadın vefatından sonra ise, Anadolu’da ve dünyada, özellikle Rusya ve Türk cumhuriyetlerinde iman meş’alesini burçtan burca taşıdı, yüz binlerce kişinin Nurlarla tanışmasına ve ebedi hayatlarının kurtulmasına vesile olan hizmetlere öncülük ederek, Üstadının “Hayatım hayatınla devam edecek” sözünü hayatıyla tasdik etti.

Mustafa Sungur Bedüzzaman’ın vefatından sonra kendisini tamamen Risale-i Nur sohbetlerine adamıştır.

1954 yılından itibaren 1960 yılına kadar Zübeyir Gündüzalp, Ceylan Çalışkan, Tahiri Mutlu, Bayram Yüksel ve Hüsnü Bayram ile birlikte doğrudan Bediüzzaman’ın hizmetinde bulundu. Bu süre içinde Risale-i Nur’u ve hizmet düsturlarını bizzat Üstaddan ders almıştır.